Quis custodiet ipsos custodes?

«Εκείνη την εποχή δεν διάβασα το Μνημόνιο. Είχα άλλες υποχρεώσεις. Κάποιοι συνάδελφοι το διαπραγματεύθηκαν, ήρθε στη Βουλή και το ψηφίσαμε». Αυτό δήλωσε ο υπουργός Ανάπτυξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, μιλώντας στην τηλεόραση του Σκάι.

«Δική μου δουλειά τότε ήταν να οργανώσω την Αστυνομία, την Πυροσβεστική και την ομάδα ΔΙΑΣ και όχι να διαβάσω το Μνημόνιο. Δεν ρίχνω σε κανέναν ευθύνες προσωπικά. Οι ευθύνες είναι πολιτικές» πρόσθεσε ο κ. Χρυσοχοΐδης υπογραμμίζοντας ότι δεν βγάζει τον εαυτό του από το κάδρο.

Φαινόμενο ΓΑΠ: ο θλιβερός καθρέφτης της ελλαδικής κοινωνίας

Όρος επιβίωσης η συλλογική αξιοπρέπεια

Του Χρήστου Γιανναρά / Καθημερινή της Κυριακής, 22 Ιαν. 2012

Η περίπτωση του Γεώργιου Ανδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού της Ελλάδας από 6.10.2009 έως 11.11.2011, προσφέρεται οπωσδήποτε για ανθρωπολογική μελέτη, κυρίως για τα εντυπωσιακά συμπτώματα υπεραναπλήρωσης μειονεξίας και απώλειας επαφής με την πραγματικότητα.

Όμως το θέμα που ευρύτερα και κατεξοχήν ενδιαφέρει, είναι η στάση της ελλαδικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο ΓΑΠ. Αποτελεί αυτή η στάση δείγμα συλλογικής συμπεριφοράς τόσο ιδιαίτερο και σπάνιο που πιθανόν να διεκδικεί και μοναδικότητα στα ιστορικά χρονικά.

Δεν είναι λίγοι μέσα στην Ιστορία οι γόνοι ταλαντούχων στον εντυπωσιασμό του πλήθους ηγητόρων, που με ελάχιστα ή ανύπαρκτα προσόντα διαδέχονται στην εξουσία τον πατέρα τους. Αλλά αυτό συμβαίνει όταν είναι θεσπισμένη στο πολίτευμα της χώρας η κληρονομική μεταβίβαση της εξουσίας ή όταν η επιβολή του μειονεκτικού διαδόχου γίνεται πραξικοπηματικά, οργανωμένη συνήθως από παράγοντες που αποβλέπουν να ασκούν οι ίδιοι την εξουσία χρησιμοποιώντας τον μειονεκτικό σαν μαριονέτα. Όμως τον ΓΑΠ τον εξέλεξε αρχηγό του κόμματός του η «λαϊκή βάση» και πρωθυπουργό η σαφής πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Τον αποδέχτηκαν αμέσως και ανεπιφύλακτα τα στελέχη του κόμματός του στο σύνολό τους, κάποιοι από αυτούς με καθόλου τυχαία φυσική ευφυΐα και αξιόλογη πείρα του στίβου της πολιτικής. Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα τον χειροκροτούσε, όρθια μπροστά στα έδρανα, άπειρες φορές μέσα σε δύο χρόνια, ωσάν να ήταν ο Βενιζέλος που γύριζε από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Ενώ ο ολίγιστος ΓΑΠ ξεστόμιζε μόνο απίστευτης ασημαντότητας κοινοτοπίες με προκλητικούς βαρβαρικούς σολοικισμούς.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η περίπτωση ΓΑΠ έκρινε το επίπεδο του ελλαδικού πολιτικού συστήματος και της κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην Ελλάδα σήμερα. Και η κρίση υπήρξε αποκαλυπτική, προδιαγράφει με βεβαιότητα το μέλλον κράτους και κοινωνίας. Τόσο, ώστε να μοιάζει παράλογο να δυσφορούμε και να διαμαρτυρόμαστε για τα όσα απελπιστικά μάς συμβαίνουν αυτόν τον τελευταίο καιρό.

Σαν τρόλεϊ εκτός λειτουργίας

Της Μαρίας Κατσουνάκη / Καθημερινή του Σαββάτου, 21 Ιαν. 2012

Ηταν όλοι κι όλοι έξι επιβάτες. Περασμένες δέκα το βράδυ και το τρόλεϊ της γραμμής 15 (Πετράλωνα – Δικαστήρια – Ελ. Βενιζέλου), καθυστερημένο ήδη ένα 20λεπτο από το προγραμματισμένο δρομολόγιό του, μόλις είχε στρίψει στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Στη στάση Πεδίον του Αρεως σταματάει. Ο οδηγός μιλάει στο κινητό με κάποιον, προφανώς συνάδελφό του, και διαπραγματεύεται την αντικατάστασή του. Είναι περισσότερο από σαφές ότι δεν επιθυμεί να ολοκληρώσει τη βάρδια και αναζητάει κάποια εσπευσμένη λύση. Το τρόλεϊ ακινητοποιημένο. Οι επιβάτες καθηλωμένοι. Υστερα από λίγη ώρα ανοίγουν οι πόρτες, τα φώτα σβήνουν. Ολα δείχνουν την έξοδο. Χωρίς λόγια. Μία μεσήλικη, εμφανώς ταλαιπωρημένη, γυναίκα ξεσπάει. Πηγαίνει για δουλειά σε άλλη περιοχή της Αττικής και η καθυστέρηση αυτή της στερεί τη δυνατότητα της μετεπιβίβασης. Διαμαρτύρεται. Ο οδηγός έχει έτοιμη την απάντηση: «Χάλασε το τρόλεϊ και έρχεται άλλο να σας πάρει». Η γυναίκα διαμαρτύρεται διπλά. «Μας κοροϊδεύεις τώρα… Σε ακούμε τόση ώρα να τηλεφωνείς για να βρεις τρόπο να την κοπανήσεις…». Ενας άλλος κύριος, ασπρομάλλης, κομψός, καλοντυμένος, απευθύνεται με ελεγχόμενο θυμό: «Δεν νομίζετε ότι δικαιούμαστε μία ενημέρωση για το τι ακριβώς συμβαίνει;». Η απάντηση του οδηγού αμυντικά επιθετική, ενοχική. Το επιχείρημα της βλάβης μάλλον εξεγείρει παρά κατευνάζει. Οι επιβάτες, όσοι μίλησαν και όσοι δεν μίλησαν, εγκαταλείπουν το τρόλεϊ αποκαμωμένοι.

Περιστατικό από αυτά που ο καθένας βιώνει και μπορεί να αφηγηθεί σε δεκάδες παραλλαγές: στον δρόμο, σε συναλλαγές με το Δημόσιο, σε ουρές αναμονής (από αυτές που σχηματίζονται σε εφορείες, ταμεία κ.ο.κ.), παντού. Εκδηλώνονται διαρκώς, ανανεώνονται μέσα από συγγενείς διαδικασίες, σπάνια αιφνιδιάζουν. Συμπεριφορές σμιλεμένες στην αυθαιρεσία, στην αντίληψη ότι οποιαδήποτε θέση εξουσίας αποτελεί και διαβατήριο στην τυραννία του άλλου, του άμεσα εξαρτώμενου από τον παρέχοντα την υπηρεσία. Εργασία που ασκείται δύσθυμα, ενίοτε τιμωρητικά. Οι αιτίες έχουν καταγραφεί ποικιλοτρόπως. Ο κακός επαγγελματίας, όπου κι αν απασχολείται, δεν γεννιέται, γίνεται και είναι αποτέλεσμα σύνθετο, στο οποίο δρουν πολλοί παράγοντες: αναξιοκρατία, φαυλοκρατία, έλλειψη ελέγχου, επιβίωση διά της συναλλαγής, απαξίωση της υπευθυνότητας, επιβράβευση της λούφας…

Στο τρόλεϊ εκείνης της βραδιάς επαναλήφθηκε ένα από τα αναρίθμητα σενάρια της Ελλάδας της χρεοκοπίας. Με το εισιτήριο, ακυρωμένο, στην τσέπη.

ΔΟΕ όπως ΔΝΤ, Γερμανία όπως Γερμανία

Σαν σήμερα, 1898: Η κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη ολοκληρώνει τις διαπραγματεύσεις με τις Μεγάλες Δυνάμεις και τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο στη χρεοκοπημένη Ελλάδα. Τους αποδίδονται τα έσοδα από τα κρατικά μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων, σιγαροχάρτων, αμυρίδας Νάξου. Το ίδιο συμβαίνει με τον φόρο καπνού, τα τέλη χαρτοσήμου, τους δασμούς Τελωνείου Πειραιώς.

Αναρχοκαπιταλιστής ο Σκανδαλίδης;!

Από τη συνάντησή του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας:

Πρόεδρος: […] να ενδιαφερθούμε πάλι για τη γη, για τα ωραία μας προϊόντα και να είμαστε ανταγωνιστικοί. Γιατί είναι απαράδεκτο να μας παίρνουν οι Ιταλοί το λάδι και να το βγάζουν σαν ιταλικό λάδι.

Σκανδαλίδης: Και όχι μόνο αυτό, κύριε Πρόεδρε, αλλά και για να δώσουμε γη. Ξέρετε ότι υπάρχουν πάνω από 15-20% της ελληνικής γης που είναι παραγωγική και δεν χρησιμοποιείται; […] Κάνουμε προσπάθειες, παρά το ότι το κράτος δυσκολεύει τις διαδικασίες, αλλά εμείς έχουμε ήδη αρχίσει να δίνουμε χωράφια.

===

Μπα; Το κράτος και να δυσκολεύει και μάλιστα την παραγωγή; Πώς κι έτσι;
Και πού ήσασταν εσείς κύριε υπουργέ (παραδόξως ένας από τους ελάχιστους συμπαθείς της σοσιαλιστικής παράταξης) τα τελευταία 35 χρόνια που έκανε το κράτος ό,τι μπορούσε για να μην πάμε μπροστά; Και που δεν φρόντισε να έχει έστω τους βασικούς μηχανισμούς προστασίας των αγροτικών προϊόντων για να μην γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις εκάστοτε μαφίες;

Και αφού μας απαντήσετε σε αυτό, μπορείτε να μας δώσετε έναν (όχι παραπάνω) λόγο που να μας εξηγεί γιατί θα πρέπει (και εσείς και ο χώρος στον οποίο ήσασταν) να συνεχίσετε να παραμένετε σε θέσεις εξουσίας;