Του Ναπολέοντα Λιναρδάτου / Μπλε Μήλο
Μια πιο ενδελεχής μελέτη των δημοσκοπήσεων αποδεικνύει ότι το ΠΑΣΟΚ παραμένει πρώτο κόμμα και μάλιστα με διαφορά.
Το ΠΑΣΟΚ διατηρεί την πρωτιά έστω αν και το γνήσιο ΠΑΣΟΚ σε λίγο θα έχει πρόβλημα να μπει στην Βουλή.
Δείτε όμως πώς το ΠΑΣΟΚ διατηρεί την πρωτιά του: Συνέχεια
Κανονικά υπολόγιζα για το Σάββατό μου να περπατήσω λίγο προς το κέντρο, να χωθώ στα πλήθη που φωνάζουν «το δίκαιο του εργάτη είναι ο νόμος» και να περάσω και μια βόλτα προς τα μαγαζιά μπας και προλάβω καθόλου τις εκπτώσεις ενισχύοντας και εγώ από την πλευρά των δικών μου κυβικών την ελεύθερη οικονομία. Αλλά ας όψεται το κρύωμα που μου κάνει στενό μαρκάρισμα τις τελευταίες ημέρες, και τα παραφουσκωμένα κοινόχρηστα που αντιστοιχούν περίπου στο 1/2 του 15νθημέρου μου, σε μια χρονιά μάλιστα που υποτίθεται πως σαν πολυκατοικία είπαμε να ανάβει το καλοριφέρ από 2 φορές την ημέρα μόνο 1 προς το βραδάκι, στηριζόμενοι τις υπόλοιπες ώρες και κυρίως τις πρωινές, αποκλειστικά στην απέριττη θαλπωρή των σκεπασμάτων μας.
Έτσι έμεινα σπίτι, εγώ με τον Γιωργάκη, τον Αντωνάκη, τις κοινοβουλευτικές τους στάνες, τον καφέ μου και τις αφορολόγητες γουλιές αλλά και την όαση της ΕΤ3. Είναι το μοναδικό κανάλι που ξεχωρίζει με την αξιοπρεπή του, φωτεινή διαφορετικότητα με ντοκιμαντέρ, εκπομπές, αφιερώματα ακόμα και ταινίες που δεν προκαλούν, δεν υπάρχουν για να εξιτάρουν τον λαϊκισμό ή τον ναρκισσισμό των συντελεστών, δεν προβοκάρουν και δεν κοροϊδεύουν τον κόσμο. Βέβαια, οι ειδήσεις παραμένουν στην ίδια γραμμή που υπαγορεύεται από την κεντρική διοίκηση, αλλά και πάλι σε σχέση με το δελτίο της Νέα Ερυθρόλευκης Τηλεόρασης είναι όσο πιο αποστειρωμένες και αποστασιοποιημένες γίνεται.
Καθηλώθηκα λοιπόν μπροστά στο αφιέρωμα της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ για το Καστελλόριζο που μεταδόθηκε για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα. Ειλικρινά, αν προσπαθήσω να περιγράψω την λεπτομερή δουλειά που έχει γίνει στο συγκεκριμένο επεισόδιο θα αδικήσω κάθε του καρέ, κάθε του λεπτό και κάθε δάκρυ που άρχισε να τρεμοπαίζει στα μάτια μέσα από την πανδαισία χρωμάτων, αισθημάτων, λαϊκής ομορφιάς, εθνικής περηφάνιας και πληρότητας από το φως του ελληνικού ήλιου πάνω στο ευλογημένο Αιγαίο και τα βράχια του που σφυρηλάτησαν ανθρώπους, σπίτια, ιστορίες, το μέλλον μας στο πέρασμα του χρόνου.
«Εκείνη την εποχή δεν διάβασα το Μνημόνιο. Είχα άλλες υποχρεώσεις. Κάποιοι συνάδελφοι το διαπραγματεύθηκαν, ήρθε στη Βουλή και το ψηφίσαμε». Αυτό δήλωσε ο υπουργός Ανάπτυξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, μιλώντας στην τηλεόραση του Σκάι.
«Δική μου δουλειά τότε ήταν να οργανώσω την Αστυνομία, την Πυροσβεστική και την ομάδα ΔΙΑΣ και όχι να διαβάσω το Μνημόνιο. Δεν ρίχνω σε κανέναν ευθύνες προσωπικά. Οι ευθύνες είναι πολιτικές» πρόσθεσε ο κ. Χρυσοχοΐδης υπογραμμίζοντας ότι δεν βγάζει τον εαυτό του από το κάδρο. Συνέχεια
Όρος επιβίωσης η συλλογική αξιοπρέπεια
Του Χρήστου Γιανναρά / Καθημερινή της Κυριακής, 22 Ιαν. 2012
Η περίπτωση του Γεώργιου Ανδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού της Ελλάδας από 6.10.2009 έως 11.11.2011, προσφέρεται οπωσδήποτε για ανθρωπολογική μελέτη, κυρίως για τα εντυπωσιακά συμπτώματα υπεραναπλήρωσης μειονεξίας και απώλειας επαφής με την πραγματικότητα.
Όμως το θέμα που ευρύτερα και κατεξοχήν ενδιαφέρει, είναι η στάση της ελλαδικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο ΓΑΠ. Αποτελεί αυτή η στάση δείγμα συλλογικής συμπεριφοράς τόσο ιδιαίτερο και σπάνιο που πιθανόν να διεκδικεί και μοναδικότητα στα ιστορικά χρονικά.
Δεν είναι λίγοι μέσα στην Ιστορία οι γόνοι ταλαντούχων στον εντυπωσιασμό του πλήθους ηγητόρων, που με ελάχιστα ή ανύπαρκτα προσόντα διαδέχονται στην εξουσία τον πατέρα τους. Αλλά αυτό συμβαίνει όταν είναι θεσπισμένη στο πολίτευμα της χώρας η κληρονομική μεταβίβαση της εξουσίας ή όταν η επιβολή του μειονεκτικού διαδόχου γίνεται πραξικοπηματικά, οργανωμένη συνήθως από παράγοντες που αποβλέπουν να ασκούν οι ίδιοι την εξουσία χρησιμοποιώντας τον μειονεκτικό σαν μαριονέτα. Όμως τον ΓΑΠ τον εξέλεξε αρχηγό του κόμματός του η «λαϊκή βάση» και πρωθυπουργό η σαφής πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Τον αποδέχτηκαν αμέσως και ανεπιφύλακτα τα στελέχη του κόμματός του στο σύνολό τους, κάποιοι από αυτούς με καθόλου τυχαία φυσική ευφυΐα και αξιόλογη πείρα του στίβου της πολιτικής. Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα τον χειροκροτούσε, όρθια μπροστά στα έδρανα, άπειρες φορές μέσα σε δύο χρόνια, ωσάν να ήταν ο Βενιζέλος που γύριζε από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Ενώ ο ολίγιστος ΓΑΠ ξεστόμιζε μόνο απίστευτης ασημαντότητας κοινοτοπίες με προκλητικούς βαρβαρικούς σολοικισμούς.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η περίπτωση ΓΑΠ έκρινε το επίπεδο του ελλαδικού πολιτικού συστήματος και της κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην Ελλάδα σήμερα. Και η κρίση υπήρξε αποκαλυπτική, προδιαγράφει με βεβαιότητα το μέλλον κράτους και κοινωνίας. Τόσο, ώστε να μοιάζει παράλογο να δυσφορούμε και να διαμαρτυρόμαστε για τα όσα απελπιστικά μάς συμβαίνουν αυτόν τον τελευταίο καιρό. Συνέχεια
Της Μαρίας Κατσουνάκη / Καθημερινή του Σαββάτου, 21 Ιαν. 2012
Ηταν όλοι κι όλοι έξι επιβάτες. Περασμένες δέκα το βράδυ και το τρόλεϊ της γραμμής 15 (Πετράλωνα – Δικαστήρια – Ελ. Βενιζέλου), καθυστερημένο ήδη ένα 20λεπτο από το προγραμματισμένο δρομολόγιό του, μόλις είχε στρίψει στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Στη στάση Πεδίον του Αρεως σταματάει. Ο οδηγός μιλάει στο κινητό με κάποιον, προφανώς συνάδελφό του, και διαπραγματεύεται την αντικατάστασή του. Είναι περισσότερο από σαφές ότι δεν επιθυμεί να ολοκληρώσει τη βάρδια και αναζητάει κάποια εσπευσμένη λύση. Το τρόλεϊ ακινητοποιημένο. Οι επιβάτες καθηλωμένοι. Υστερα από λίγη ώρα ανοίγουν οι πόρτες, τα φώτα σβήνουν. Ολα δείχνουν την έξοδο. Χωρίς λόγια. Μία μεσήλικη, εμφανώς ταλαιπωρημένη, γυναίκα ξεσπάει. Πηγαίνει για δουλειά σε άλλη περιοχή της Αττικής και η καθυστέρηση αυτή της στερεί τη δυνατότητα της μετεπιβίβασης. Διαμαρτύρεται. Ο οδηγός έχει έτοιμη την απάντηση: «Χάλασε το τρόλεϊ και έρχεται άλλο να σας πάρει». Η γυναίκα διαμαρτύρεται διπλά. «Μας κοροϊδεύεις τώρα… Σε ακούμε τόση ώρα να τηλεφωνείς για να βρεις τρόπο να την κοπανήσεις…». Ενας άλλος κύριος, ασπρομάλλης, κομψός, καλοντυμένος, απευθύνεται με ελεγχόμενο θυμό: «Δεν νομίζετε ότι δικαιούμαστε μία ενημέρωση για το τι ακριβώς συμβαίνει;». Η απάντηση του οδηγού αμυντικά επιθετική, ενοχική. Το επιχείρημα της βλάβης μάλλον εξεγείρει παρά κατευνάζει. Οι επιβάτες, όσοι μίλησαν και όσοι δεν μίλησαν, εγκαταλείπουν το τρόλεϊ αποκαμωμένοι.
Περιστατικό από αυτά που ο καθένας βιώνει και μπορεί να αφηγηθεί σε δεκάδες παραλλαγές: στον δρόμο, σε συναλλαγές με το Δημόσιο, σε ουρές αναμονής (από αυτές που σχηματίζονται σε εφορείες, ταμεία κ.ο.κ.), παντού. Εκδηλώνονται διαρκώς, ανανεώνονται μέσα από συγγενείς διαδικασίες, σπάνια αιφνιδιάζουν. Συμπεριφορές σμιλεμένες στην αυθαιρεσία, στην αντίληψη ότι οποιαδήποτε θέση εξουσίας αποτελεί και διαβατήριο στην τυραννία του άλλου, του άμεσα εξαρτώμενου από τον παρέχοντα την υπηρεσία. Εργασία που ασκείται δύσθυμα, ενίοτε τιμωρητικά. Οι αιτίες έχουν καταγραφεί ποικιλοτρόπως. Ο κακός επαγγελματίας, όπου κι αν απασχολείται, δεν γεννιέται, γίνεται και είναι αποτέλεσμα σύνθετο, στο οποίο δρουν πολλοί παράγοντες: αναξιοκρατία, φαυλοκρατία, έλλειψη ελέγχου, επιβίωση διά της συναλλαγής, απαξίωση της υπευθυνότητας, επιβράβευση της λούφας…
Στο τρόλεϊ εκείνης της βραδιάς επαναλήφθηκε ένα από τα αναρίθμητα σενάρια της Ελλάδας της χρεοκοπίας. Με το εισιτήριο, ακυρωμένο, στην τσέπη.
The Era of Athena 