Σε μια βραδιά με τον Nick Cave.
Σήμερα είδα τα πρώτα πεσμένα από τα δέντρα φύλλα. Με τον αυθόρμητο σχηματισμό τους θύμιζαν κάτι από ένα σουρεαλιστικό ποτάμι σε μια τσιμεντένια έρημο, αποστειρωμένη από κάθε άλλη επαφή.
Άρχισε να πέφτει και η θερμοκρασία… ο άνεμος κάνει τα δικά του… εδώ είμαστε. Φθινόπωρο, μετά από αρκετό καιρό.
Οι τρέχουσες εξελίξεις πήγαν να μου το χαλάσουν… Με τον Αβραμόπουλο υπουργό Άμυνας, το σκηνικό πάγωσε… «Λες να πάμε κατ’ ευθείαν σε χειμώνα;», αναρωτήθηκα, κι άρχισε να μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο έτσι όπως τον έβλεπα να ανεβαίνει τα σκαλιά του υπουργείου με τα φλας των φωτογράφων να ανταγωνίζονται σε δημοσιότητα τους σταρ του κόκκινου χαλιού: «Έχε γούστο, αύριο που θέλω να μην κάνω τίποτα, να έχουμε καμιά κήρυξη πολέμου στην Τουρκία…» μονολόγησα (για μία ακόμη φορά) από μέσα μου, μιας και οι τοίχοι έχουν αυτιά σε αυτή τη χώρα… και ξανά μανά ανατρίχιασα από δέος. Συνέχεια